Dziecko

Wyrwane serce z ciała,
gnije w starej kolebce dziecka.

Między rozumem a sercem
przestrzeń niepojęta.

Zimne ciało w dół złożone
słońca pragnie.

Choć martwe,
dość ma już mroku.

Zaniosę ci kwiaty,
najlepiej białe.

Uśmiechnę się ku śmierci
i z tobą w mrok się złożę.

Tęczą uczuć
życie odzyskasz...

Powstań, o dziecko moje!

Zerwij korzenie
trzymające cię w czarnej ziemi!

Brak mi Ciebie,
i wciąż daremnie nasłuchuję
płaczu twego.

Może lepiej tam ci, dziecko,
dlatego nie płaczesz?

Zostawiasz mnie,
lecz wiem,
że nakazane tobie jest.

Proszę i błagam
dalece jak to możliwe,
byś dał znak mi
szczęścia twego.

Choć mówić nie możesz,
słowo jednak rzeknij
i runę w mogiłę chłodną
do ciebie.

o serce moje...