Pochyliwszy się nad lustrem przenikam cienką linię życia pulsującą malachitem otoczona zewsząd gęstniejącymi oparami zmierzam ku ciemności zanurzona w ciężkim popiele tworzę własne przejście do nieodkrytych wymiarów zakopuję się wewnątrz brnę coraz dalej ku lśniącym złowrogo skałom pirytu schodzę by ujrzeć swą twarz w metalicznym odbiciu
Xii
