XLV - Kamienie

Suną w przestrzeni
ostre kamienie
ciągnąc za sobą ciężki
ogon nienawiści

płyną w otchłani
słowa zlepione w pięści
garści pełne
słabością przeszytych
czerwi

wielką tajemnicą
owiany
pierwotny okruch skalny

szare niebo spowite
tłumem milczących oczu
wlecze swe zmęczenie
niekończącą się bitwą

z góry wszystko widać

dwa maleńkie robaczki
drobnostki całym ich światem
namiętnie i bez końca
rzucają się

kamyczkami

Xii

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2013-03-09 09:17

Komentarz autora: Czy któreś w końcu wyjdzie ponad swoje ego i to skończy? Są ważniejsze rzeczy w życiu.

Strona glówna

< Xii >

< wiersze >

Xii | 2013-05-03 10:33 |

Myślę,że masz trochę racji, każdy mój wiersz składa się na wielką całość mojego małego-wielkiego świata ;)

Magdis | 2013-04-27 15:15 |

Wylogowało mnie:)

Michal76 | 2013-03-14 11:01 |

Bardzo mądry i piękny wiersz.

kazap57 | 2013-03-09 20:50 |

szare niebo spowite tłumem milczących oczu wlecze swe zmęczenie niekończącą się bitwą .......myślę ze zamiast slow wystarczy ten wers...i po cóż więcej ....

ewita | 2013-03-09 09:28 |

wiersz budzi we mnie grozę...nie lubię kamieni..ale ostatnia zwrotka genialnie!!! dlatego piszę ...pozdrawiam

Brak komentarzy