Ludzie czystego serca poumierali

Ludzie czystego serca poumierali
niewdzięczny egoizm zawładnął ducha
przetoczył na skały wyrafinowanie
trzymając w sobie ból i ciemność
głuche dzbany na bezinteresowność
choć zawsze pomalowane
to jednak zawsze będą gołomówne jak puste ściany


A wiesz Granica Doskonałości zamknięta jest jedynie w wieczności
Ciebie jednak złości człowieku że nie jesteś najlepszym w miłości
że brakuje ci umiejętności wybaczania
zastanawiając się czy ziemia ujarzmi zbłąkane krople by upadły na właściwe miejsca
zaciera złowrogie spojrzenia
już trochę rozdeptana lecz to wciąż nadzieja


oddycham pragnę tworzyć
krzyczeć melodią duszy uśpioną
jestem rzucony na wiór
pośród tysięcy złowrogich bzdur
zmiażdżony przez dziecinność naiwności
koci los

pamiętaj człowieku nie zapominaj uśmiechu
mankament nie rozumiesz
nawet gdy żal zaciska pięścią niełatwe słowa przepraszam przysięgam zachowam
przeżytych lat powtarzające się usterki
ktoś woła naprawmy świat
nawet gdy w sercu diament oszlifowany
to prawdziwy talent
choć w tłumie porzucony wiecznie sam
dwugłowy brat i siostra
nie pojmuje dlaczego ludzie czystego serca poumierali

Malwa89