Nocturne

Księżyc dziś blady,
jak śmierci uśmiech wygląda.

Czuję go za sobą,
przed i obok siebie.

Nie, nie księżyc...

mrok czuję.

Coraz więcej mnie chce,
coraz bardziej mnie zżera.

Choć chłód wkoło mnie,
i chmura z mych ust się wydziera,
to serce wewnątrz mnie
parzy.

Kres mych lęków,
przed sobą widzę,
ale, czy to ty?

Przecieram oczy,
znikasz,
lecz czuję zapach twój,
i szept słyszę z tyłu,
że niby kochasz,
i nienawidzisz,
że lubisz,
i widzieć nie chcesz.

A księżyc nagle
blaskiem oblał usta twoje,
których nie widzę,
lecz zdaje mi się,
że błyskają w nocy sferze.

Mrówki maszerują u stóp,
spoglądając chyba dziwnie na nas.

Ruszyć się nie chcę,
boś ty przy mnie,
lecz czuję je,
jak kąsają zjadliwie,
gryzą mnie stopę.

Ale woń twoja,
jak łańcuchy w miejscu
mnie trzyma.

Pot mój,
przez gorąco twe,
spływa po nogach,
i mrówki niewdzięczne
topi.

A ty niewinna,
muskasz mnie po uchu,
i znów,
że kochasz,
i widzieć nie chcesz.

Ale wewnątrz ciebie,
krzyczy coś,
że kochasz jednak,
i życie chcesz mi podarować.

I ja czuję to..
o, kwiecie!
I z uśmiechem na twarzy
odwracam się,
lecz tam nie ma ciebie.

Czy to wiatr
słowa te przyniósł?

Odwracam się i idę,
idę dalej,
ze spuchniętymi stopami,
od ukąszeń mrówek,
z nadzieją,
że jednak cię spotkam.