Modlitwa

Wlej miłości dzban w pustkę serca Panie,
W umysł zgnuśniały tchnij iskrę pokory,
Ulecz mej duszy krnąbrnej - zadufanie,
Wskaż prostą drogą, wieczorne nieszpory.

Pokaż, jak ujrzeć co niedostrzeżone,
Naucz rozmowy jednymi ustami,
Słuchać, by słyszeć mowy uświęcone,
Rozumieć pomóż modlitwy słowami.

Rozwiej nauki wątpienia skłębione,
Habitem zakryj zmysłu oświecenie,
Wymaż z pamięci myśli zatracone,
Przemyj pogardą splamione sumienie.

Darz skruszonego łaską przebaczenia,
Wiarą podeprzyj upadłe spojrzenie,
Ukarz kres drogi kolorem olśnienia,
By łatwiej znosić duszy zniewolenie.

Jak tu żyć - powiedz - w świecie zadufanym
Martwy dla bliźnich, chorobą zgarbiony,
Krzykiem rozpaczy bezgłośnie wołanym,
Zbolały ciałem, żalem zadławiony?

Nie jest mi dane wszystkiego dokonać,
Co w zamierzeniach utknęło intencji.
Do planu stwórcy muszę się przekonać,
By znaleźć powód dalszej egzystencji.

Rozgoryczony niemocy porządkiem
Zwracam się myślą ku tobie, o Panie,
Byś zechciał stwórcy cudownym obrządkiem
Przywrócić siły - wysłuchaj wołanie.

Jeśli zbyt duże stawiam wymagania
Względem win moich jakoż moich zasług,
Zwarz na błagalne próśb utyskiwania
Słowem otuchy, abyś bliskich wspomógł.

Natchnij, jak karnie dopełnić żywota,
Aby za życia zmazać przewinienie.
Udręk pokuta - taka moja cnota,
Jak przyjdzie pora, racz skrócić cierpienie.

Jeśliś człowiecze spowiedzi tej świadkiem
O życiu nędznym, zwątpieniu i winie,
Tyś obdarzony mych tajemnic spadkiem
Wymaż z pamięci a grzech cię ominie.

08.04.2013r.

abandon