W ogrodzie Elizy

Coraz mniej mnie we mnie

W niewoli życia ledwie żywa

wypuszczam lampion:

pluszowych zwierząt,

matek prowadzonych wiatrem,

ojców wodzonych na pokuszenie,

poduch nasiąkniętych rosą młodości,

wszechogarniającej miłości martwej w chwili narodzin.



Bo kiedy człowiek umiera,

ktoś zapala lampkę we wszechświecie.



Tak właśnie rodzą się nowe gwiazdy.

Ariaszuritu