z zachodem słońca powędruję zieleń oczu nawilżyć smutkiem gorzką z piołunem zmieszaną ślinę przełknę nauczyłam się to lubić marzenia roztrzaskam o niewzruszone skały oblicze uciszę ich chichot drwinę bolesną miłość zostawię pod krzyżem naga i pusta w oczyszczającym pozostanę bólu
mira
