Hominem te esse memento

Wiedzieć, jak coś lekkiego w dzień uchwycić
by w noc bezsenną okryć się tym po szyję
poznać gorycz ciężką odrzucenia
by pokochać kogoś tak prawdziwie

I łzy w karafce szklanej trzymać
na wypadek w ciepły dzień pragnienia

Uczyć się jak dokładnie odmierzać każdą godzinę
by móc potem, latami w beztrosce się zatracać
jak słońca ciepło latem łapać
żeby zimą się nim ogrzać

I smutek brać garściami
by docenić szczęścia pyłek

Musisz na chwilkę jedną stracić pewność
by po chwili mocniej, znów uwierzyć
Z uśmiechem wciąż iść do przodu
nie oglądaj się, za plecami trosk nie widać

BENE VERTAT, QUOD AGIS!

a_sina