Smutny Człowiek szuka drogi

Zdażyło się Smutnemu Człowiekowi,
przyjechać do miasta sobie zupełnie nieznanego.
Wiedział on co prawda jak dojść tam gdzie pragnął,
ale zaginął w gąszczu ulic.
Zagubił drogę i nie wiedząc zupełnie,jak ją odnaleźć,
zaczął pytać.
-Czy nie wie Pani którędy do? Czy nie wie Pan jak trafić?
Czy nie wiedzą państwo w którą stronę?
Miał jednak pecha Smutny Człowiek.
W tłumie nikt na niego nie zwracał uwagi,
a jeśli zwracał,to miał go za wariata,
biednego głupka,któremu nijak pomóc.
Ludzie omijali go i odchodzili,
pukając się w czoło,
albo obojętnie wzruszając ramionami.

Jeszcze byli tacy,co jak on zagubieni.
Ci mówili:
-Panie,ja nie stąd!
Albo:
-Panie,ja nie wiem.
I szli dalej w milczeniu.

Wreszcie zupełnie zrezygnowany,
Smutny Człowiek,usiadł gdzie na murku,
poły jego płaszcza...opadły,tak jakoś żałośnie,
a on zaczął myśleć powoli,
jakby znaleźć drogę,jakby trafić.

I myślał,myślał i nic nie wymyślił.
Aż podeszłą do niego Mała Dziewczynka,
wzrost jak u dziewczynki,oczy jak ocean.
-Czemu Pan tu tak siedzi,taki smutny. Jeszcze Pan przemarznie.
-Zgubiłem drogę i nikt mi nie chcę,
nic o niej powiedzieć.
-A gdzie pan chcę trafić?
-Do centrum informacji.
-A to ja znam jednego człowieka,co na pewno wie gdzie to jest.
-Jesteś pewna?
-On zna całe miasto.
I zaprowadziła go dziewczynka do tego człowieka.
Był stary. Bardzo stary. Broda mlecznobiała,wzrok niesamowity.
Spytał:
-Z kim i z czym do mnie,znów przychodzisz,mała?
-Ten smutny pan,zgubił się w mieście.
-Chodź no bliżej do mnie,słabo trochę widzę z daleko. Gdzie chcesz trafić człowieku?
-Do centrum informacji.
-To ja Ci opowiem.
Drogę całą Smutnemu Człowiekowi,
wyjaśnił Mądry Starzec i rzekł na koniec do Małej Dziewczynki.
-Ale lepiej go tam zaprowadź,bo jeszcze znów się zgubi.
Uśmiechnął się potem,uśmiechem tak niesamowitym,
że nie sposób go opisać,nawet w poetyckich frazach.

A Smutny Człowiek i Mała Dziewczynka,
posłuchali Starca i jakoś razem doszli:
Do Centrum Informacji.

Tadeusz_Gustaw