Okno

Okno półprzymkięte
Wpuszcza wspomnienia dnia zeszłego
Powiewa wzruszeniem
Dmie nienawiścią
Pamiętam jeszcze te uczucia
Teraz paraliż przezwycięża wszystko

Z ulicy słyszę śmiech
Przeradzający się w spazmatyczny płacz
To latarnia zgasła
Pozostawiając statki na mieliźnie

Chłodną dłonią przeczesuję wspomnienia
Co mógłbym wtedy powiedzieć ?

Tylko poduszka przyjazna
Wśród mar i koszmarów


Nawet nie wiem kiedy świt
Który i tak zmierzchem kolejnym
Promieniami ciemności przebije okno
Zamknie je

Ja nie będę się bał
Zapomniałem co to znaczy
Egzystencjalne pytania przykują mnie
Przed zamknięte okno
Pół-weneckie

Soulkiller