Promyk

Schowany głęboko w kości schronie
Gdzie nie zranią niewdzięczne słowa - dłonie
Tu cisza kojąca i grobowa
Gdzie odnajduje siebie od nowa
Koniec z początkiem chce wstać z popiołów
Choć wspomnienia są ciężkie niczym ołów
Promyk nadziei wypatrywany z tęsknotą
Czy znajdę kogoś dla kogo rozbłysnę ochotą?

sztabakoral

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2013-11-11 00:08

Komentarz autora:

Strona glówna

< sztabakoral >

wiersze >

Cairena | 2013-11-11 14:05 |

Mówią...nie trać nadziei, a także...kto karmi się nadzieją, umiera z głodu. Twardy orzech do zgryzienia...* dobrze napisany wiersz.

fraszka | 2013-11-11 10:10 |

Jeśli jest ten promyk nadziei,trzeba nie tracić go z oczu,a prędzej czy później znajdzie się ktoś taki i światełko rozbłyśnie.

Brak komentarzy