wznosisz i upadasz w ułomność mego ciała grzesznego na skórę ubraną bielą i pustkę nie-pamięci w tej chwili wciąż kochasz i pragniesz w wspólnym oddychaniu tak trwamy złączeni zmęczeni bez grawitacji w ciężarach palców splecionych głodnych i lepkich co szukają zapachów wczorajszego krzyku o poranku
Irmmelin
