Rak

Idzie rak,
I to wspak.
W takim chodzie
Sensu brak.

Idąc tak,
Zgubi szlak.
Nic nie widzi –
Wlezie w krzak.

Krzak jałowca – katastrofa!
Więc rak rakiem się wycofał.
By uniknąć dalszych drak
W drugą stronę idzie rak.

Idzie rak,
Minął pniak.
Wtem go widzi
Mały psiak.

„Czy to szpak?”
Nie, bo rak!
To skorupiak,
A nie ptak.

Nagle spojrzał w niebo rak:
„Słonko świeci – dobry znak!
Chmur na niebie nie ma wcale.
Może w końcu się opalę?”

Z opalaniem sprawa taka,
Że wnet słońce spiekło raka.
Pewnie dobrze wiecie czemu –
Nie używał wcale kremu…

Poczerwieniał rak jak burak.
Teraz straszny zeń ponurak;
Wciąż bidulek głośno chlipie:
„Jejku! Jak mnie wszystko szczypie!”.

Słonku strasznie było wstyd,
Więc schowało się za szczyt.
Taka wstydu jest oznaka:
Słońce znowu spiekło raka…

Raka prawie trafił szlag,
Lecz już będzie wiedział rak
To, co ja od dawna wiem:
Świeci słońce – wcieraj krem!

tomek_en