Początkowo małą ranę ukrywała pod uśmiechu płaszczem. Nie wznosiła murów -za słodko napierał. Przecież chciała być otwarta, towarzyska i miła. Z uległości, dla zwyczaju i uznania pozwalała na ciągły przypływ cierpienia. Wczoraj widziałem ją ostatni raz jak stała tam, gdzie płaczące fale w swej rozpaczy rzucąją się o skały.
