nie miała w życiu lekko
przedwczesna dorosłość
wojenna burza powojenne piekło
i skrzętnie skrywane emocje
kruchą młodość nosiła do pralni
szpitalny brud krew i fekalia
zmywała za płacę marną
a w domu czekał mąż kanalia
na szczęście albo niestety
los nie uczynił jej matką
a potem wdowieństwo i artretyzm
za przyjaciela tylko sąsiadka
płaciła składki jak każdy
a może nawet więcej niż inni
na starość caritas przywoził menażki
z obiadem świeżym lecz często zimnym
w dniu dziewięćdziesiatych urodzin
gościem jedynym była choroba
łóżko szpitalne nie dla niej a dla młodych
po co jej było tak ciężko harować
raz dziennie węgla przyniosą
ale w piecu już nikt nie rozpali
drżące ręce szklanki nie uniosą
ci na których głosowała zwyczajnie ją olali
teraz spogląda w stronę drzwi
gdzie wisi krzyż i orzeł w koronie
Jezus tylko z ran toczy łzy
a złoto korony to ciernie zakrwawione
Zgadzam się z Twoim komentarzem Szybciu, niestety, ale w naszym społeczeństwie panuje ogólnie nieufność i znieczulica, ludzie patrzą na siebie spod byka, jak na potencjalnych cwaniaków, tudzież frajerów, których można wykorzystać. Ilu starszych, zaniedbanych ludzi żyje w osamotnieniu? Na ile rodzinnych tragedii sąsiedzi przymykają oczy, żeby nie mieć problemów? Ilu z nas każdego dnia widzi jak z małych sympatycznych łobuzów wyrastają zagubione dzieciaki, chuligani bez przyszłości?
