Zatracam się głębiej W twórczości pisaniu. Gdy każdy kolejny wers Grozi oddaniu. Jak miłość, Co po twarzy nieszczęśnika gładzi. Rani go gdy pisze, Kiedy się prowadzi. Zniewagą jest twarz Czerwona od wstydu. Pogrążony w żałobie, Kto nie zna już duszy. Pokruszy się każdy Ten kogo sumienie Zadręczy, aż w żalu Swym się zagłuszy.
DArtagnan
