Prolog końca

Nienamacalne szczęście, tak jakby dym z papierosa
Przemija mi za plecami, niedostępne w oczach
Czarno-białe soczewki, które zmieniają mi światopogląd
Jestem wrakiem, zbyt łatwo ponoszę się swoim emocjom
Kolejny papieros nad ranem, choć wiem, że nie powinienem
Budzę się zmęczony, i przestaję wiedzieć co się w moim życiu dzieje
Jestem duchem, który przenika przez ściany, niezauważalny przez ludzi
Dlaczego nic nie jest takie proste, jak zasnąć i się już nie obudzić
Nie odczuwać smutku, ani goryczy przy każdej srogiej klęsce
Przy każdym upadku, mam świadomość, że spadam coraz prędzej
Aż w końcu utonę w swoich łzach, zaleję się czystym etanolem
Mimo pietnastu lat na karku, idę już w tą złą stronę
Nie boję się śmierci, codziennie budzę się z nią obok
Wszystko ma swój początek, i koniec, a to jest jego prolog
Blizny na kostkach, blizny na przedramionach, przekrwione oczy
Życie to kręta droga, z której tak łatwo zboczyć

Ness