Poetom spać nie wolno

by nie przegapić piękna
wiosny przybranej w kaczeńce
letniej słodyczy czereśni
stąpającej po łące makowej panny

beskidzkiego szczytu okrytego mgłą
strzegącego tajemnicy świtu

ptaka w locie gdy skrzydłem
dotyka błękitu
szumu kaskad i kamieni ciszy

czerwieni zachodów zmęczonego słońca
chowającego się z gracją w fali

odlatujących ptaków
spływającej po szybie
rdzawej nostalgii

poeta dostrzega spadającą iskrę w bieli
kryształ w woalu

jeśli kiedyś przyśnie zmęczony
nad barwną kartą
wiatr po latach wygwiżdże
księgę życia

Wierzbina