w czerni płonie jutrzenka i chociaż wnętrze
zamrożone to ławo jest wyrwać ze stawów
wiotkie ręce dacie mi te zasłużone abym
głodny nadziei głośniej klaskał ku niebu
wokół cisza trzepoczę niczym ptak
porzucony w szopie bez okien gnębiony
wierzę i neguje ślepe prawo do absurdu
grawitacji
