pory roku...

budziła spragniona ziemię
świeżą zielenią zapachem traw
serenadą wracających do gniazd
nieśmiałą nadzieją

rozkwitała przepychem kwiatów
niezdarnym trzepotem skrzydeł
spijała krople rosy o poranku
dojrzewała namiętnością

rozdzierała niebo na pół
żegnała zaobrączkowane ptaki
płakała zrzucając sukienki liści
spoglądała z tęsknotą

rzeźbiła lodowe kwiaty
w mroku wieczoru szukała ciepła słów
przy kominku grzała zziębnięte dłonie
wierzyła w nadejście wiosny

miała twoje imię

anias