| Dla mnie jest to wiersz o żalu. O tym jak mała "kropla" - która może być ciosem od strony ludzi lub losu, także "promieniem", "nutą", "łykiem powietrza" ze smakiem wspomnienia, czyjmś spojrzeniem, myślą - może nas dogłębnie poruszyć, nami wstrząsnąć.. Dotrzeć i trafić w czułe miejsce, które, jak się zdawało, było szczelnie i bezpiecznie zamknięte przed światem. Zabudowane, chronione i skrywane pod grubym pancerzem ... A jednak coś się stało, że tam dotarło i ożywiło, zdawałoby się, na zawsze uśpione ... Odczuwany wówczas ciężar zdaje się pozbawiać siły, paraliżować, kruszyć od wewnątrz. Czasem też taka "kropelka" dostaje się do niezaleczonej rany, wznowionym bólem dając szansę na konfrontację z sobą, - na uporanie się z minionym, pracę nad przeszłością, pogodzeniem się z nią - na odbudowę, zahamowanie osłabiającego nas "wewnętrznego krwotoku" ... czy też szansę na uświadomienie sobie zapominania o nas samych, poświęcania się dla nieodpowiednich ludzi, dla "obcych", niekorzystnych dla nas ideałów - znalezienie odwagi aby wreszcie podjąć kroki do zrealizowania tłumionego, zaniedbywanego do tej pory, głębokiego, prowadzącego do szczęścia, szczerego pragnienia ...Jednak kiedy odsłoni przed nami trudne do zniesienia, nasze niedoskonałości - będące przyczyną ciężkich w swojej konsekwencji dla nas lub innych, popełnionych przez nas błędów, niezmienne cechy charakteru, może nas też rozbić na najmniejsze cząsteczki - pozbawić chęci życia ... czyniąc nas biernymi, zimnymi cieniami siebie samych .. a nawet zabić.. Do takich przemyśleń pobudził mnie Twój nowatorski, złożony z wyszukanych metafor, wiersz. |
