Cisza (ale ta, która aż wibruje w uszach)

niestety, znów nastały ciche dni
kto tym razem winny? ja czy ty?
jaka tym razem ich przyczyna?
złe spojrzenie? nieodpowiednia mina?
słowo za dużo? a może za mało?
jak między nami milczenie nastało?
już nawet nie wiem który to raz
ten kryzys z tą siłą uderza w nas
to nieco paranoidalna sytuacja
której skutkiem już poważna demobilizacja
bo mimo że swe pytania kieruję na ciebie
to skutek taki jakbym mówił wyłącznie do siebie
jaki więc dalszy sens moich wypowiedzi
skoro nie wiem co w Twej głowie siedzi
akcja i reakcja, to sam Newton mi objawił
lecz widząc jaki konflikt nasz związek trawi
może by swe zasady zweryfikował
i jakiś wyjątek z uwagi na nas by dodał
gdy kogoś coś tak mocno trapi
rozgląda się wokół, aż na pomocną duszę trafi
swe rozterki zdradzam więc koledze w szafie
surowy gość me wyznania jednym uchem łapie
w drugie czasem się podrapie, gdy w milczeniu
przysłuchuje się mojemu marudzeniu
i na koniec powie głosem łagodnym
że wszystko się ułoży, żeby być spokojnym
lecz niestety, zamiast zaznać ukojenia
zagryzam wargi, czuję gorzki smak rozdrażnienia
gdyż poprawy żadnej, ani jednego słowa
jak było tak jest, urwana nagle nasza rozmowa
na stole przede mną leży księga otwarta
mądrość w niej na każdy dzień życia jest zawarta
wertuję, wers po wersie śledzę
lecz czy nie na darmo się biedzę
gdy przy lekturze mi nie towarzyszysz
czy tych przewracanych kartek szelest w ogóle słyszysz?
złoszczę się, serce szybciej bije
przez usta syczę jak gdybym w środku siebie trzymał żmiję
to Twoje milczenie tak nieuzasadnione
mam ochotę podrzeć każdą stronę
może jednak nie, może jednak ochłonę
może przez to moje targanie
zagłuszyłbym tak oczekiwane Twoje zdanie
lecz nic z tego, cisza martwa
moja osoba uwagi twojej niewarta
nie tak być miało
i dalej nie wiem co się stało
krzyżuję więc ręce na piersi
patrzę na niebo
i pytam: milczysz - lecz dlaczego?

wielkaradosc