Popiół się sypie na twarz, ogień zważył serce, cudów nie ma. Porozgryzane namiętności rozchodzą się po pustych ulicach zostawiając tylko bruk. Nieistnienie kwitnie od środka, by nikt nie zobaczył kim jestem. Bo kim? Nie zgadzając się z niczym umieram, żeby przeżyć życie byle jak
Ccclaudia
