Leśny duszek

Na choince, w dzikiej głuszy
mieszkał sobie leśny duszek.
Na niej gawron czasem krakał
a na dole niedźwiedź chrapał.

A poza tym wkoło cisza
tylko drzewa wiatr kołysze
i przeskoczy gdzieś wiewiórka
albo ptaszek zgubi piórka.

Tak spokojnie w lesie było
aż przybyli ludzie z piłą.
Ścięli piłą choineczkę
i zabrali do miasteczka.

Tym sposobem leśny duszek
do miasteczka też wyruszył.
Tam choinkę na bazarze
odsprzedano pewnej parze.

Gdy zaczęto ja ubierać
to na duszka strach padł blady,
szybko zsunął się z choinki
i się schował do szuflady.

I wyglądał małą dziurką,
co się dalej będzie działo.
Po raz pierwszy przecież widział,
żeby drzewko ubierano.

Potem była w domu radość,
piękne śpiewy i prezenty,
które w tajemniczym worku
przyniósł sam Mikołaj święty.

Wszystko mu się podobało
a najbardziej choineczka.
Postanowił, że przez zimę
w tej szufladzie będzie mieszkać.

A gdy zima już się skończy
i odejdą mroźne czasy
to pożegna dom przyjazny
i powróci znów do lasu.

A tymczasem gdy jest wieczór,
gasną światła, mrok zapada
on wychodzi z tej szuflady
i bajeczki opowiada.

Pokochały dzieci duszka.
Jest malutki, jak paluszek
i jedzenia mało trzeba:
trochę masła i okruszek.

Posłuchajcie drogie dzieci,
powiem sekret wam na uszko:
obejrzyjcie swe choinki,
może też znajdziecie duszka?

Tylko jeden jest warunek,
ja go znam więc powiem szczerze:
tylko ten zobaczy duszka,
kto w bajeczki jeszcze wierzy.

roman