Piszemy o bólu

Piszemy o bólu jak o osobie,
Która jest i będzie wokół nas,

Bo ból to kluczyk to furtki poetyckiej duszy człowieka,
Gdy odczuwamy ból, to literka po literce tworzy poetycki zwój,

Chętniej czytamy o bólu,
Bo sami go mamy pod dostatkiem,

Czujemy go, utożsamiamy się,
Z jego ofiarami, bo my jesteśmy,
Chwili bólu ofiarą,

Wtedy łza za łzą, każe nam pisać,
Co czuje nasza głośna bólu cisza,

chłopiec o niebieskich włosach