Rozdarta rana

Pewnego razu za blokami,
Za ulic domami, nasza miłość uleciała,
Uciekła podmiejskimi ulicami,

Zapomniałam jak mnie całowałeś,
Zapomniałam smak twoich ust truskawkowych,

Nie czułam chęci przytulenia cię,
Dotknięcia po raz kolejny twoich ramion,
W których czułam się maleńka przy wielkim człowieku,

Odleciały wspomnienia, chwile uczuć pełne,
Które tak bardzo próbowałam zapomnieć,
Wstrzymać się wspomnień o tobie,

Udało się zapomniał, znalazł nowego,
Całkiem przystojnego, od ciebie odmiennego,

Gdy była noc, koło północy,
Zadzwoniła komórka,

Wyświetliło się imię twoje,
Zabiło serce moje,

I na co to rozstanie było,
Wszystko wróciło rzutem bumerangu,

Rzutem oszczepu rozdrapało rany,
W sercu moim, krzyknęłam o rany,

To ty do mnie zadzwoniłeś,
To ty chciałeś rozmawiać,
To ty nadzieje rozbudziłeś,
To ty chciałeś mnie objąć,
To chciałeś się spotykać,

Do niczego nie zmusiłeś lecz na nowo,
Mnie rozbudziłeś do kochania ciebie,

Lecz ty powiedziałeś nie kocham cie,
Powiedziałeś nic nie czuje, Nieczuję tak jak ty,

Nie będzie nas, nie będziemy my,

Łzy słone spłynęły z moich płomiennych oczu,
Jak lawa zastygniętą z wulkanu warkocza,

Zadaje sobie pytanie, po co się odezwałeś?
Po co dałeś nadzieję, dałeś promyczek,
A zgasiłeś jak mały wodny strumyczek,

Teraz cierpię, zapomnieć nie tak łatwo,
Nic dwa razy się nie goi tak gładko,

Bo moja miłość do ciebie jest jak rozdarta rana,
Krwawi, krwawi rozdrapana,

chłopiec o niebieskich włosach