Na piedestale

Poeta to malarz słowami,
Wielcy malarze słów są jak dinozaury,
Lecz ty jesteś realnością, pięknością wśród błota wielu słów,

Na piedestale tego świata,
Stali możni pani wszechświata,

Mimo wielu niepowodzeń,
Klęsk żywiołowych twego życia,

Ty stoisz i trzymasz w ręku nie....,
Lecz kwiat …..życia,

Jesteś złamana lecz stoisz,
Jakbyś stała na piedestale,

Upadłaś tyle razy,
Znasz smak podłogi,

Inni by już umarli,
Nie podnieśli się,

Lecz ty wstałaś,
Pokazałaś herakieliczny,
Symbol siły,

Nie możesz robić wielu rzeczy,
Lecz robisz wszystko,

A wszystko co robisz,
Doskonałe z perfekcją,
Wykonane, jak złote ze snu łanie,

Siedzisz na rydwanie jak Hades,
Lecz Hadesem nie jesteś,

Jesteś słowikiem, który wyśpiewuje,
Wersy wierszy uczuciem rymowanych,

Ty Ewo, kolejna urodzona,
Zrodzona z poezji wielkich wieszczy,

Twój jest piedestał,

Piedestał się stał dla ciebie tronem,
Twoim magicznym schronem,

Jesteś jak lekarka, twoim lekiem,
Twoje słowo uzdrawiasz ludzi na nowo,

Mimo że stanąć nie możesz,
Stoisz na piedestale,
Nie wymachujesz,
Nożem ostrym,
Nożem polityki,
Trzymasz w ręku białą różę,
Na znak swojej krytyki,