w noc zachodzącego cienia

budzi się nadzieja wytarta ze złudzeń
wyblakły uniesienia nie wpisane w rzeczywistość
wschodzi zalążek świata niezbadanego

na krańcu epoki inny ład

tam gdzie spotyka się serce i rozum
tli się kaganek wiecznego ognia
ogrzeję dłonie rozświetlę oczy

możliwe stanie się wstęgą nieskończonego

rafsp69

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2016-12-13 19:03

Komentarz autora:

Strona glówna

< rafsp69 >

< wiersze >

Ja | 2016-12-14 18:49 |

Jednostka zawsze ma szansę na zmianę. I zawdzięcza to poczuciu wyobcowania ze stada.

p_s | 2016-12-13 23:46 |

z lekka psychologizujący ;-) co, według mnie, jest jego zaletą; niesamowity ostatni wers; pozdrawiam

rafsp69 | 2016-12-13 23:30 |

Dziękuję za komentarz :)) Chodziło tutaj o przemianę jednostki :)) Pozdrawiam :))

Ja | 2016-12-13 20:09 |

I tu będę pesymistką. Nic się trwale na lepsze dla ogółu nie zmieni. Nigdy. Źródło - historia. Pod kolorowymi piórkami zgnilizna i fetor.

Brak komentarzy