Córo Ewy

W polu pełnym kości, pokrytym zimnym głazem
leżę.
Na lodowatej płycie, moje ciepłe ciało
czeka.
Wokół biel róż, zwiędłe nenufary, blade płatki kampanul
cmentarnych.
Czerń nocy nade mną, gwiazdy padają na ziemię
umarłych światów,
ja czekam.

Pode mną nagrobek nieznajomej pary,
leżącej w pośmiertnym uścisku,
nade mną mrok,
ja ciągle,
czekam.

Nigdy nie byłem Adamem,
ale Adam jest we mnie,
przodek sprzed tysiąca pokoleń.

Ty nigdy nie byłaś Ewą,
choć wąż oplatał Cię tysiąc razy.
Twój pępek jest śladem Ewy i Adama.

Krzyż wbity za moją głową,
uświęca życie i śmierć.
Dlatego nie jestem profanem,
gdy żywy znieważam ciemność.

Ja nigdy nie byłem Adamem,
ty nigdy nie byłaś Ewą.
Nie jestem też Lucyferem,
choć wzrok mój przywykł do czerni.

Więc przyjdź córo Ewy na me zimne leże.
Niech biel kwiatów zaleje się czerwienią,
i niech mrok nocy zmieni się w srebro poranka
od blasku złotych twych węży,
Erynio.

Oboje jesteśmy skazani na Styks,
ale ty swym światłem,
możesz ocalić mnie od Lete.

Więc przyjdź.
Nasz ekstatyczny szał napełnni
podziemne kości życiem.
Wskrzesimy ciała mocą
swych krzyków.

Bo w Wenus jest życie i śmierć.
Bo Wenus i Chrystus to jedno.
Skoro krzyż wisi nad łożem,
więc przyjdź.

I niech światło zaleje ciemność.
Przez twe, niewiasto, oddanie.
Przez twój, dziewico , krzyk.
Przez czerwień i w imię
zbawienia.

I niech to będzie w ciele.
Amen

Tadeusz_Gustaw