Koniec

Popatrz jacy piękni stoimy nad grobem własnej miłości.
Patrzysz na datę jej narodzin, a ja spoglądam na Ciebie.
Moje racje próbowały dominować nad twoimi, lub na odwrót.
Popatrz w jakim pięknym miejscu ją pochowaliśmy
I te bukiety nagrobne złożone z naszych pocałunków.

W sercu tylko pustaka pustka.


justynaromaniec1

Średnia ocena: 8
Kategoria: Miłosne Data dodania 2017-07-17 20:17
Komentarz autora:
Napisz wiadomość Dodaj do listy znajomych Strona glówna < justynaromaniec1 > < wiersze >
jagoda | 2017-07-18 16:18 |
Jak można pochować taką piękną miłość?
Ziela | 2017-07-18 12:52 |
Masz talent. 5+ Urzeka treść i metaforyka…
Brak komentarzy
Aby dodać komentarz zaloguj się
E-mail Hasło Zarejestruj się