W oku wiatru wschodniego moja wewnętrzna komnata otwarta na oścież darzy tym czym chata bogata tu nie docierają promienie zachodzących słońc różowy szum też nie ma tu dostępu bezpieczna ostoja na końcu kończącego się świata szkarłatny sznur przez okno przewieszony niczym odrzwia krwią pomazane nie służy ucieczce to znak to gwarancja ochrony
Henryk_Konstanty
