pod rugiej stronie nas

sreb­rzys­te rze­ki kłębków rucho­mych luster
podwójnych przej­rzys­tych
przez które ob­serwu­jemy siebie

w wciąż większych małe
- rozdroża
apa­tia wstyd­li­wej mimozy

la­ta jak uderze­nia skrzy­deł kolibra
gdy przez wszys­tkie przyglądam się
ziare­nku od­dechu światła

jak prze­tar­ta nić - słowo
w prze­sycie diamen­to­wej celi
zas­ty­gam w ciebie
głod­ny odpowiedzi