idziesz ulicą jeszcze cała (w) sobie pośród wrzących kałuż niczym zefir z wachlarza katalogu brzegów życia w miłość zamieniasz wodę twój parasol — czerwony żagiel płynący rysą jakby wypłukiwał przypadkowość z czystej kropli między nami przesiąkającej do ostatniej strony
