Dłonie kwiatów rozdarły białe całuny Kosmaty żuk na łące pokrywy wygrzewa Śpiewa słowik Słońce raczy pocałunkiem odrętwiałe drzewa A w cieniu wschodzącego życia Z policzkiem w kropli rosy Wśród traw leży człowiek Pragnie łaski przemijania W głowie mu tylko wiatr szeleści Nie rozumie mowy rozkwitania
delirium
