Ocalona Przez Potępionych

Płacz gorzki upadłych w półmroku słyszę
Skazanych na rozpacz, z łaski strąconych
Szum skrzydeł niknie w słońcu palonych
Swąd piór okrutną karą skrwawionych

Z nieba wyrokiem męki nieskończonej
Z przerażeniem w oczach skutych lodem
Spadają w otchłań swych pragnień ułudnych
Przeszywani boskiej zemsty włócznią

Ból potępionych z mym łączy się bólem
W dłonie chwytam pióra postrzępione
Płonące jasno od niebiańskiego gniewu
Zakwitają lilii delikatną bielą

Z czystości odarci, na wieki porzuceni
Z kłamstwa swego kamiennym balastem
Ze skrzydły złamanymi krzycząc spadają
Słońca gasnącego muskani szkarłatem

Skruszonej dumy otuleni prochem
Pokonani boskiego tchnienia wiatrem
Wpadają w morze płomieni piekielnych
Płonących żądzą zdławienia zdrady

Ze stosu umarłych spoglądam nieczule
Na istot świetlistych wieczne potępienie
Cierpienie upadłych mym jest wyzwoleniem
Z łańcuchów które kiedyś zwałam życiem


Sierpień 2004

Black Pearl