Jest taki dzień

dużo ludzi pytań odpowiedzi
słyszę pochwały życzliwe słowa
głosy równe – nie skore do wrzasku
a nawet potrafią ściszać się do szeptu
widzę ciepło zatopione w oczach
czuję się tak
jakbym tańczyła na szczycie góry
wkoło przestrzeń
przetykana srebrnymi obłokami
z gniazda wygląda pisklę
tu złość nie dotyka i nic nie straszy

dotknięta słońcem
kocham tego kto to piękno stworzył
kocham naprawdę tego z dzieciństwa
którego prosiłam by miał w pamięci moje marzenia
by czuwał bezustannie nad moim życiem
kocham tego Boga co widział ból i łzy
ja wodziłam palcem po jego wizerunku
prosiłam by odmienił mój los
idę odważnie przez jesienne dni
zbieram po drogach i zaułkach żniwo życia

przy akacji leczę nieuleczone
przy akacji której już nie ma

Irena