tchnienie śmierci

kotarą smutku zasłonięte życie
na sercu sól łez się odkłada
w zwierciadle czasu dostrzegasz
że z każdym dniem twarz bardziej blada

już filiżankę ciężko w górę unieść
a pod ciężarem łyżki ręka drży
z łóżka nie wstajesz prawie wcale
koszmarem noce są i dni

niedziela może to ostatnia
lecz nie w radości jest spędzona
już wiesz że czas odchodzi w nicość
ostatnie myśli toną w dzwonach

nad kopcem ziemi łzy uronią
nieliczni szczerzy przyjaciele
a potem tylko już wiatr zimny
pośród konarów drzew zawieje

piotr skała szkudlarek

skala