ołowiane niebo szarością w duszę się wkrada
nostalgia zmieszana z goryczą życia wlana w wysoką szklankę
stypa ku pamięci minionych dni
od łez rozpada się twój pokryty rdzą pancerz
cmentarze pełne potomków don Kichota
patyna pokrywa biesiadne puste puchary
zamiast śmiechu w ogrodach wycie psa
trzeszczy z głośnika przebój stary
nasiąknięty smutkiem jak drewno wilgocią jesieni
czujesz jak w próchno się przestrzeń twoja zmienia
przyswajasz sobie myśl która jest tak okrutna
minął czas wesel nadeszła pora odchodzenia
Jesteś przesiaknięty smutkiem, aż chciałby się Ciebie jakoś pocieszyć. Niestety sam musisz go przejść, by w końcu zobaczyć na niebie błękitną nadzieję. :)
