głową w dół (wiersz warsztatowy)

z najwyższego drzewa widać
zmiażdżone pychą resztki sumienia
błądzące wśród słomy wystającej ze śmierdzących butów
źdźbła kolące ostrzem z trującym tojadem chamstwa

w najwyższych konarach siatka niebezpieczeństw grożących połamaniem karku
raj dla ryzykantów lub samobójców
właściwe miejsce dla desperatów lub idealistów

w najwyższej gęstwinie nawet ptaki
nie chcą uwić gniazd na dłużej
zbyt wietrznie tu i zbyt chwiejnie
przysiądą tylko na chwilę i odlecą

nie siadam na najwyższej gałęzi
biorę w posiadanie bezpieczny środek
tylko nocami błądzę w obłokach
resztkami sił łudząc się szczęśliwym zakończeniem

a potem spadam głową w dół


Myślibórz dn. 05.09.2022 r.

ula71