Le train de la vie.....

Spod butów, sprzed nosa życie mi ciągle ucieka.
A „żyć” jest przecież istotą każdego człowieka.
Tak bardzo z tyłu zostałem…..Może je dogonię…
Ale jak mam to zrobić, gdy ciągle w miejscu stoję??
Teraz tak sobie myslę, że (być to może) się uda….
To bardzo dziwna myśl, wszak ja nie wierze w cuda….
Spróbuję. Uczucia, zdarzenia, czasem jedno marzenie,
To trzyma nas na ziemi jak drzewa korzenie.

Wsiądę w pociąg pospieszny, tak będzie najlepiej,
I pognam z wiatrem przeciw nienawiści ślepej….
Ona mnie swoją ręka silną niczym więżnia trzyma,
Czarnymi palcami do ziemi przygina,
Pogarda mnie swoją obdarza natrętną,
I we władanie bierze obecnością wstrętną…..
O, Pani. Może wreszcie zostawisz mnie w spokoju??
Jestem przecież nikim wśród ludzkiego roju…..

Pójdę już na autobus, na dworzec pojadę,
Jeszcze tyko mała kartke na stole zostawię:
„Wyjechałem do….zadzwonię…” żeby się nie martwili
Lecz, że ku lepszemu pojde bymocno wierzyli.
Kupię, dla fasonu, bilet pierwszej klasy,
Teraz stać mnie na to. Odejdę od kasy
Pójdę na peron dworcowy przesiąknięty deszczem.
Nim mój skład podstawią, postoje tu jeszcze.

Tłum ludzki z walizkami w te i nazad biega
Jakby ich tu przygnała paląca jakaś potrzeba.
Tu każdy miedzy punktem wyjscia jest a celem.
I ja nie jestem inny. Chcę więc ich być przyjacielem.
Wtaczaja już wagony…jak wielkie zwierzęta,
A cała ta gawiedż była tym wprost wniebowzięta,
I stała na peronach jak błędni rycerze….
To dziwne skojarzenie, wszak w bajki nie wierzę….

Przepchnąłem się do wejścia, w przedziale usiadłem
I pieknej pani spod okna uśmiech ciepły skradłem.
Oto pociąg już ruszył….gwizdek konduktorski…..
Wyszedłem z papierosem na korytarz wąski.
Oczy za krajobrazem znikającym przesuwałem,
I o tym, co za mna zostaje w tyle, myślałem.
Wtem…..dziwne to..…ale….O cholera!! Ratunku!!
Nagle się okazało, że jadę w złym kierunku!

PiaskowyDziadeq