Na pomoście korytarzy chmur wysokich
bujam się w fotelu bez nóg
myśli wszędobylskie wyciągają wnioski
czuję wszechogarniający życia głód
nie potrzebne mi są czarnych nici kłęby
nie zaszyje nimi rozszarpanych dziur
do życia potrzebuje tylko weny
tej jedynej i wiecznie piszących piór
