SMUTEK SMUTNY ZAWSZE

SMUTEK wśród ludzi skulony siedzi,
Fałszywą radość wokoło śledzi.
Nie może przebić ich tarcz uśmiechu,
Gdy nawet się ranią, kaleczą w pośpiechu.

SMUTNY jest smutek, bo nikt go nie woła,
Używki, choroby psychiczne dokoła.
Widzi, są tacy co jego się boją,
Ze sznurem na szyi na krześle stoją.

ZAWSZE ze smutkiem nadzieja kroczy,
Jest jego podporą, osusza mu oczy.
Nie ma już wzruszeń, czułości, powagi,
Nikt na sam smutek nie zwraca uwagi.

gofa