Do złamanego parasola

bezsilność
niestępione lęki
o ułamek sekundy za nisko
dżwięczą w tle bezsennego dnia
skorzystam
z waszego szczęścia
i wezmę w nawias
uśmiech który co noc
każe mi konstruować
zemstę jutra
nad dzisiaj
nad wczoraj
a ponieważ zapomniałam
jak to jest być w istocie
stwarzam sobie pozory
że może tylko ja
cieszę się

deszczem
zimnem
wiatrem
złem

pięść bieleje
a żyły wychodzą z siebie
czasami tak
jest lepiej lżej
nie można przecież
udawać w nieskonczoność
i cieszyć się

wiosną
ciepłem
słońcem
dobrem

i coś w tym jest
bo na firankach chmur
pierwsze krople
zwiastują że świat mnie wysłuchał
uśmiecham się
do złamanego parasola


16 X 2006

minawi