Drzwi cierpienia

2006-11-13
...dedykuję ten wiersz pewnej osobie,by otworzyła swoje ''drzwi cierpienia''popłynęła w ten nieznany świat,gdzie spełnią się jej marzenia...

otworzę drzwi cierpienia
położę się na falach rzeki zapomnienia
pozwolę unieść się ku nieznanemu przeznaczeniu
popłynę z nurtem po horyzontu kres
tam gdzie ziemia trawy kobiercem usłana
na dywanie z kwiatów spocznę

pod błękitem nieba w cieniu drzewa
słońce popieści moją skórę ciepłym dotykiem
jak motyl wiatr delikatnie muśnie
będę tak czekał srebrnych gwizd
i jasnej księżycowej twarzy
na aksamicie nieba

tak mi tu dobrze bez bólu i trosk
nie zasnę
nie chcę tracić tych boskich chwil
czekam brzasku poranka
rozpalonego purpurą i czerwienią
wstającego słońca
wsłucham się w śpiew ptaków
witających nowy dzień

zapomnę o szarym świecie
doznanych krzywdach
tęsknocie do prawdziwej przyjażni
fałszywych gestach co ranią serce
słowach goryczy wyrytych w mojej duszy

tu czekać będę po świata kres
na tą jedyną osobę
tą która ukoi duszy niepojętą rozpacz
da mi bezinteresowność i swą dłoń
wiem że tu przybędzie

zostanę tu jeszcze
tak mi dobrze
nie czuję nic
dookoła taki piękny świat
przyjdż ja czekam wciąż
obejmij i pocałuj stygnące usta me
niech ostatni raz poczuję
prawdziwej miłości smak