w dżdżysty poranek- opis

w dżdżysty poranek
wciskając łysinę głowy
w głębię ortalionu kaptura
w myśl zanurzył spojrzenie

szeptała mu drogowskazy
na bezdrożach
podsuwała gładkie zjazdy
wprost w jej ramiona

chował ręce z łokciami
w bezdenne kieszenie
a palce wplątywały się
w strzępki tkaniny i wspomnień

pod wiatą
zajął ostatnie miejsce
kapanie kropli nie torturą
spływało po jego plecach
a pieszczotą
uśmiechał się do kałuży

na widok nadjeżdżającego autobusu
ruszył biegiem
w jego stronę
wprost pod strugi
rozbryzgiwanego rynsztoku

i biegł dalej
a kaptur zsunął się mu na plecy…
dogoniły go
ironiczne spojrzenia
i trauma dzieciństwa

STEWCIA