rozkosz?

patrząc dymem myśli
widzę białego jak śnieg
krążącego hienowymi ścieżkami
jedynego przyjaciela człowieka

węszy każdego kroku mego
z głową do góry wzniesioną
wyśmiewa zakręty ucieczki
chciwości ludzkiej natury

patrząc serca sercem
bawię się w chirurga
nowych metod moralności
instrumentalnych uczuć

patrząc zjawiskiem stworzenia
oddaję duszę muzyce kochania
tętnu życia
rozkoszy paradoksu

orion32