Amputowana...

Z samotnością,
bezdźwięcznie,
niczym niemy,
nie odczuwam
i mało w co wierzę,
całkowicie nie rozwojowe
stanowisko drogi.

Nie przeszłość
i chwile,
daremne żale,
i dziś nie przetrwa
już pochowane.

Na skraju
tylko zmęczenie,
pustka,
i choć niesamowita
przeklęta!

Przystanąłem na rok,
ze mną dusza,
dziś już amputowana
uwięziona wśród bakterii
dbających i
pielęgnujących
życzenia o brzydocie...

Marpouk