bracka naprawdę zapłakana zaczarowana dorożka cicho przemyka spleenami mgły w podwórkach kociska szare mokną smętnie cierpliwe ślipią odcieniami nadziei zerkają dobrotliwie mruczą pyszczkami uśmiechniętymi '' w krakowskim deszczu też ją kochasz włóczęgo...''
