To koniec…

III - cykl
Niespełnione marzenia własnej wyobraźni

stało się
odchodzisz nie zatrzymuję
jak nie pragnąłem twojego poświęcenia
tak nie pragnę twojej zguby
odeszłaś - nie
jesteś we mnie
nic więcej nie powiem
niech moja miłość pozostanie
tęsknotą i nadzieją
a żal przepełniony goryczą
w głębi serca pozostanie
nie zamknę bramy
ty zaś wyrzuć klucz
z mojego serca
nie otwieraj
nie zaglądaj ono płacze

krew zmieszana z łzami
nie zobaczysz na mojej twarzy
łez płaczę w samotności
wbity sztylet w serce
ugodził bardzo głęboko
tak to ty
nie będę wyciągał
niech krwawi
niespełnionymi marzeniami

tak to już koniec
nic nie odwróci losu
nie wytrze krwi rozlanej
nie cofnie już czasu
ani wypowiedzianych słów
muszę się pogodzić
nie jesteś ani nie byłaś moją

nie byłem królewiczem
z twojej bajki
stworzonym do twojej miłości
pozostały tylko łzy
rozpaczy i wspomnienia
nie mam szczęścia
choć tak bardzo w nie wierzę
muszę odejść

pozostaniesz w mojej pamięci
w sercu także pozostaniesz
być może zapomnę
smak gorzkiej porażki
być może zapomnę
kiedyś twoje imię
być może czas
Będzie mi przychylny
nie chcę
to wszystko musi
pozostać we mnie
pragnę aby myśli o tobie
słowa które wypowiadałem
twoje spojrzenia
i moje uczucie i oczekiwanie
nadzieja i smak goryczy
wszystko musi pozostać

tobie zwracam sztylet
ze śladami mojej krwi
i zamazane słowa :

„serce ci dałem wierne
życie własne oddałem
kładąc na szalę miłości
nie chciałaś przyjąć
weź moje życie
chleba miłości
i schowaj na wieki
w pamięci…”

odchodzę poszukując
swoich resztek
aby złożyć w mogile
zapomnienia….

23.07.1977.